Het
viel behoorlijk tegen. Regen en kou in de Provence, wie had dat in mei verwacht.
De
prachtige orchideeën, de zingende nachtegalen en de geurende tijm maakten veel
goed, maar de temperatuur en de vochtigheidsgraad pasten niet bij die zuidelijke
klanken en kleuren in dit paradijselijke landschap. Dat was anders toen ik voor
het eerst, in hartje zomer, aan de voet van de Mont-Ventoux kampeerde. De temperatuur
was toen weer dusdanig hoog dat het slechts op de top van die machtige “puist”van
de Provence goed uit te houden was om de talrijke vlinders in dit gebied te
bestuderen en te fotograferen. Zoals de “eigen” apollo van het gebied, de violette
vuurvlinder, het bleek hooibeestje, de kleine rotsvlinder, de grote saterzandoog
en talrijke andere zandoogsoorten. De hitte en de vele toeristen die deze berg
in de zomer teisteren brachten mij
op het idee om hier eens in in mei te bivakkeren.
Bloemenblauwtje (Glaucopsyche
alexis)
(klik op foto)
Maar
zoals gezegd, het zag er naar uit dat ik door het tegenvallende voorjaarsweer
nauwelijks een vlinders te zien zou krijgen. De lucht was doorgaans gevuld met
donkere wolken en het heerlijke voorjaarszonnetje dat de temperatuur
in een mum van tijd kan laten oplopen tot zo’n 25 oC liet het afweten.
Maar in een vlinderrijk gebied is zelfs op bewolkte en natte dagen wel iets
te ontdekken, zoals een dennespanner die naast mijn tentje onder een groot blad
hing,schuilend voor devele regendruppels. Het leek er bovendien op dat het een goed distelvlinderjaar
zou worden, want zodra de temperatuur toenam, wemelde het van de fladderende ‘distels’ tussen
de bloeiende tijm.
Distelvlinder
(Vanessa cardui)
(klik op foto)
Wat
een beetje zon op een bewolkte dag in de Provence veroorzaakt, ontdekte
ik ook
toen ik een open veldje verkende met voornamelijk tijm, bezemstruik en langs
de rand wat schermbloemige planten. De wolken hingen zwaar en vol dikke
druppels
voor de zon en er vloog geen vlinder. Gelukkig heb ik een bloemen- en plantenminnende
partner en zij ontdekt daarom vaak eerder dan ik een stilzittende vlinder. ‘Een
parelmoertje-of-zo!’, werd er geroepen.
Half
verscholen onder de bladeren zat een vlinder die ik nog nooit had gezien en
eigenlijk alleen maar in moerassige streken had verwacht. Een ondersoort komt
echter ook in droge, kalkrijke streken voor, zoals in de Provence: de moerasparelmoervlinder.
Moerasparelmoervlinder
(Euphydryas aurinia)
(klik op foto)
Terwijl
ik probeerde de prachtig getekende vlinder op de gevoelige plaat vast te leggen,
voelde ik dat de zon onverwacht toch een opening had weten te vinden in de wolken.
Als uit het niets verschenen overal op het veldje vliegende vlinders. In een
paar seconden was het bloemrijke gebiedje een paradijs voor vlinders en vlinderliefhebbers.
Tweekleurige parelmoervlinder
(Melitaea didyma)
(klik op foto)
Welke
het meest opvielen waren de prachtige gele vlindertjes die er bij tientallen
vlogen. Het geel oranjetipje (Anthocharis
euphenoides). Iets kleiner dan ‘ons’ oranjetipje met in plaats van witte,
gele vleugels met oranje uiteinden. Samen met distelvlinders, het kleine tijmblauwtje
(hoe kan het ook anders met al die tijm!), het bloemenblauwtje, het kalkgraslanddikkopje,
koolwitjes, kleine vuurvlinders en veldparelmoervlinders vlogen ze er lustig
op los.
Veldparelmoervlinder
(Melitaea
cinxia)
(klik op foto)
Het
geel oranjetipje is, zoals bij alle witjes, een driftige vlieger en nooit
eens
bereid stil voor mijn camera te poseren. En zodra het bewolkt is zijn ze onmiddellijk
onvindbaar. Na mijn verwondering over de pracht van het moerasparelmoertje
was
ik helemaal in de ban van de gele juweeltjes. En zette ik alles op alles om
er één te blijven volgen om die ergens rustend op een tak of bloem op de dia
te krijgen. Maar dat viel niet mee, want behalve dat de gele tipjes nooit stilzitten,
zag ik bij elke vijf stappen weer iets anders vliegen waar mijn blik naar toe
werd getrokken. Zo’n plek waar je als fanatiek vlinderaar binnen vijf minuten
overspannen raakt!
Geel oranjetipje (Anthocharis
euphenoides)
(klik op foto)
Het
zou niet voor lang zijn, want er naderde weer een nieuw dreigend wolkendek dat
zich zeker voor langere tijd voor dezon zou plaatsen. Het grijs zwarte gevaarte kon mij er echter nog niet
van weerhouden om toch nog even een gedeelte van het gebiedje te onderzoeken
waar veel gele oranjetipjes vlogen. Gelukkig wist ik niet van ophouden, want
tussen de gele pracht, ontdekte ik plotseling
een wat grotere vlinder. Het was vliegend eigenlijk een onopvallende vaal grijsgele
verschijning. Maar toen hij uiteindelijk tussen de grassprieten ging zitten
spreidde hij onmiddellijk de vleugels en toonde zijn prachtige, onverwachte
kleuren. Ik had geluk, geheel onverwacht was één van mijn 'vlinderwensjes' uitgekomen.
Zo’n vlinder die je elke keer in je vlindergids tegenkomt en waarbij je denkt:
die zou ik weleens willen zien!, maar ja….
Spaanse
pijpbloemvlinder
(Zerynthia rumina)
En
toch, hier zat-ie dan, geheel onbeschadigd en vol van kleur, een Zerynthia
rumina, oftewel de Spaanse pijpbloemvlinder. Ongeveer twee minuten liet één
van de mooiste vlinders van Europa zich bekijken en fotograferen. Al zou het
zijn gaan hagelen en
stormen, deze vakantie kon wat mij betreft niet meer stuk. Met geopende
vleugels leek hij tussen het gras op zoek te zijn naar een droge schuilplaats,
maar had blijkbaar de juiste plek niet gevonden want ineens ritselde de vlinder
weg, net zo onopvallend als toen hij op het veldje verscheen.
Spaanse pijpbloemvlinder
(Zerynthia
rumina)
(klik
op foto)
Het
wolkendek had weer bezit genomen van de zon en de eerste dikke druppels begonnen
te vallen. Onmiddellijk was hiermee het sprookje over. Er fladderde niks meer
vrolijk rond. Ook voor hen was het noodzakelijk, net als voor ons, een droge
schuilplaats te zoeken.
Een
beetje zon doet echt wonderen.
vlinder
verder >>>
warthog
productions 2006-2012 
